علامه بزرگوار، «محمدتقی جعفری» به شاگردان خود توصیه می‌کردند:
«آن انسانی که هنوز آن چه را که به خود نمی‌پسندد، برای دیگران می‌پسندد و هنوز آن چه را که به خود می‌پسندد، بر دیگران نمی‌پسندد، از عرفان الهی هیچ بهره‌ای نخواهد برد. آن کس که هنوز نمی‌داند توقّع نتیجه بدون کار، بزرگترین عامل تباهی اخلاقی انسانی است و هنوز طعم نظم را در کار نچشیده است، از عرفان به جز حالات لذایذ روانی زودگذر نصیبی نخواهد داشت.

تا یک انسان از صفات نیکوی خیرخواهی، خیراندیشی، صبر، شکیبایی و ظرفیت در برابر رویدادهای سخت و هنگام روی آوردن امتیازات برخوردار نباشد، از عرفانی شدن واقعا محروم خواهد ماند. یعنی چون عرفان اسلامی عبارت است از تخلّق به اخلاق الله، لذا توقع این مقام عالی بدون تخلّق به اخلاق و صفات پسندیده اخلاقی که مقدمه لازم آن است، امکانپذیر نمی‌باشد.»